LATER ALS IK GROOT BEN

Later als je groot bent, mag je “Worden wie je bent”; een veel geschreven slogan binnen onderwijsland. Dat doet mij denken aan hoe ik tot hier gekomen ben.

Later als ik groot ben,

… dan word ik juf tot mijn 7^e en speel ik schooltje, met mijn knuffels en tussen de muizen, op de vliering van mijn grootouders.             

… dan word ik schrijfster tot mijn 12^e en verzin werelden op papier.

… dan word ik actrice tot mijn 17^e en speel liefst buiten door mijn schooltijd heen.

Mijn leven lang hoor ik ‘je hebt veel talenten maar zingen is daar niet een van’, waarop luidkeels gelachen wordt. Deze zin zorgde ervoor ik niet naar de toneelacademie durfde omdat zingen een onderdeel van de auditie bleek.

Schrijver worden wilde ik in de journalistiek, maar dat was met een lotingssysteem. Zonder passend middelbare school diploma durfde ik de afwijzing niet aan. Dus werd het de lerarenopleiding waar ik middels een toelatingsexamen met open armen ontvangen werd. Mijn doel was zo snel mogelijk mijn propedeuse te halen om door te kunnen stromen naar ofwel de school voor journalistiek ofwel de toneelacademie. Ik ben gebleven door mijn stage bij een ISK. De hele wereld in mijn klas. Wat vond ik dat geweldig. Ik leerde hen de taal en zij mij de wereld. Hier is mijn passie voor het onderwijs herboren.

Als onderwijsmens moet mij van het hart dat ik mij platgeslagen voel door de hoeveelheid ‘leerachterstanden’ waarover te pas en te onpas geschreven en gesproken wordt. Dit kunnen we, diep van binnen, toch niet echt geloven. Hoe kan het waar zijn dat we hardop durven uitspreken dat een grote hoeveelheid kinderen een achterstand heeft. Waarom meten we niet wat wel geleerd is in plaats van iedereen krampachtig te laten passen in een systeem dat iets anders meet waardoor we niet meer passen in de hoop dat we ooit worden wie we zijn terwijl ik eigenlijk al ben wie ik ben. Misschien later als ik groot word.

Werken vanuit passie, dus ook vanuit plezier, maakt dat je beter wordt in wat je doet. Iets goed kunnen doen geeft vertrouwen. Ik durfde theater te gaan maken. Vanuit het niets tot een vorm komen. Ik durfde te gaan schrijven. Worstelen met woorden, vastleggen en hardop uitspreken. Dankjewel lieve lezers en publiek.

Dankjewel lieve overheid voor het vele geld dat we hebben mogen ontvangen om de zogenaamde leerachterstanden, een term die onzekerheid vergroot, in twee jaar tijd weg te werken zodat we heel misschien allemaal weer passen binnen een systeem dat ons niet meer lijkt te passen en dat we hierdoor lijken te vergeten om te durven vertrouwen dat we altijd en overal leren van alles wat er om ons heen gebeurt. Worden wie je bent, later als je groot bent.

Mag onze jeugd alsjeblieft zelf ontdekken wat ze kunnen zodat ze later als ze groot worden, mogen zijn wie ze willen. 

Gisteren sprak ik met mijn sparringmaatje en hoorde mijzelf zeggen dat ik geheel van mijn werk houd; het doet een appel op alles wat ik later wilde worden.

WAT NOU WIE IK NU BEN

Monique Neijndorff